Beled Süresinin 10 ile 13. Ayetlerinden Satır Başları:

• Mekke’de nazil olan bu surenin bu bölümünde, özelikle köle azat etmenin zorlukları aşmak gerektirdiğinin üzerinde durulmakta ve bu konunun ne kadar önemli olduğu ifade edilmektedir.
• Bir hadisi kutside Rabbimiz iki rahatlık ve iki zorluğu bir arada bulundurmadığından bahsederek dünyada rahat etmenin ahirette zorlukları beraberinde getireceği, dünyevi zorluklarında ahirette rahatlığı beraberinde getireceği ifade edilir.

• 10- Biz ona ‘iki yol/iki amaç’ gösterdik. 
• Hidayet olumlu ve olumsuz anlamda da kullanılır. Buradaki hidayet insana seçme hürriyetinin verilmesidir.
• Genel olarak burada “Biz insana hayır ve şer yollarını gösterdik” anlamı vardır.
• Kur’an Hıristiyan’ların insanın yer yüzüne günahkar olarak geldikleri inancını reddeder.
• Hıristiyanlar Hz İsa (a.s)’ın insanların günahlarının af edilmesi için çarmıha gerildiğini kabul ettikleri halde bu insanların günahlarından kurtulmaları için yeterli görmedikleri, dünyaya yeni gelen veya Hıristiyanlığı seçen insanları vaftiz edildikleri yaklaşımları bir çelişkidir.
• İslam’da, dünyaya gelen bütün insanlar, Müslüman ve günahsız olarak doğduklar ifade edilir.
• Hayır ve Şer’in insanlara sunulmasında, hayır devamlı önceliklenir ve şer’in gösterilmesi de insanların hayrı içindir.
• Şer insanlara gösterilerek, yaptıkları taktirde başlarına gelecekler gündeme getirilerek insan kendi iradesine bırakılır.
• Burada Rabbimiz zımmen “Yolun hayırlısını tavsiye ederek gösterdik, şerlisinden de sakındırarak gösterdik” denilmektedir.
• Necd kelimesi, müfessirler ve dil bilimcileri tarafından 4 manaya geldiği ifade edilir.1- yüksek tepe anlamında kullanılır, 2- Rakibe galip gelerek terleyen güreşçiye, 3- Annenin göğüslerine, 5- Hayır ve Şerre denilir.    
• Bazı Müfessirler 3. Manayı esas alarak bu ayette çocuğun dünyaya geldiğinde annesini emme refleksinin Allah tarafından gösterilen iki yol olduğunu ifade etmişlerdir.
• Dünyaya gelen çocukların, kendilerine öğretilmediği halde ki -bu evrede çocukları hiçbir şeyi algılaya bilecek bir düzeyde değildirler- hemen annelerini emmeleri gerçektende çok önemlidir.
• Biz daha doğru olan görüşün burada kast edilen iki yolun hayır ve şer yoları olduğu şeklindeki görüştür.
• Hayır işlemek için insanın zorluklara göğüs germesi gerekmektedir.
• Şer işlemek rahatı tercih etmek olarak algılanmamalı, çünkü yapılan her türlü şerrin insan fıtratından kaynaklanan tepki ile karşılaşması söz konusudur.
• Vermenin zevkini insanlar anlasalardı, almak yerine vermeyi tercih ederleridi.
• Secdenin zevkini insanlar anlasalardı başlarını secdeden kaldırmazlardı.
• Bir insan hiç zorlanmadan yalan bile söyleyemez. Çünkü vücut ve fıtrat insanın bu davranışında tavrını ortaya koyar. Yalan makinesi insan vücudunun ortaya koyduğu bu reaksiyondan hareketle yalanı tespit eder.
• Yalan için bir reaksiyon ortaya koyan vücut diğer şerler işlenirken de, benzer bir tutum takınır.
• İşledikleri günahlara rağmen kalbim temiz diyen insanların bu tutumu aynen bir çocuğun suçluluk psikolojisinden dolayı “vallah billah ben yapmadın” diyen durumu gibidir.
• İslam’dan uzak yaşayan sosyete insanı bir arada iyilikler yapmak ister. Bu fıtratın o insanlarda bile tam olarak ortadan kaldırılmadığını bir işarettir. “Sonra ona fücurunu (sınır tanımaz günah ve kötülüğünü) ve ondan sakınmayı ilham edene (andolsun).” Şems 8

• 11-Ancak o, sarp yokuşa göğüs germedi.
•  
• İnsan dünyadaki hedeflerine ulaşmak için aşması gereken bir çok zorluk vardır.
• Dünyevi yokuşları aşmayı göğüsleyen kimseler, sıra uhrevi yokuşlara gelince bu yokuşları göğüslemiyor veya mazeretler uyduruyor.
• 12-13 Sarp yokuşun ne olduğunu sana öğreten nedir? O, köle azad etmektir.
• Köle hürriyetini elde edememiş kimsedir.
• Nefsinin istek ve arzularını aşamamış bir kimse nefsinin kölesidir.
• İnsanlar birden fazla efendi edinerek onlara kölelik yapıyorlar. “Ey zindan arkadaşlarım! Çeşitli tanrılar mı daha iyi, yoksa gücüne karşı durulamaz olan bir tek Allah mı?” Yusuf 39.
• İnsan kendisine efendi olarak seçtiği nefsi farkı bir istekte bulunurken, devlet efendisi farklı bir istekte ve diğer efendileri de, farklı bir istekte bulunuyor.
• Modern insan, Kapitalizmi, Futbolu, Müziği, Tvyi, Ağayı, Patronu, Paranın kölesi durumundadır.
• Kendilerine zulmeden batının hayranı olan ve onları kendisine efendi edinen ve efendilerine aşık olan bir insanın bunda kurtulabilmesi gerçektende çok zordur.
• Bu ayetin indiği dönemde bir eşya gibi alınıp satılan ve adata o olmadan hayatın durması anlamına gelen kölenin azat edilmesi emri gerçektende zor bir yokuş gibiydi.
• İnsanları insana kulluktan kurtarıp bir olan Allah’a kulluğu sevk eden bir dinin köleliği caiz olarak görmesi beklenemez.
• Kimi insan kendisine hizmet etsin, bir anlamda kölelik yapsın diye satın aldığı bir çamaşır makinesinin gereksimleri olan deterjanı almak zorunda bırakılarak sermaye sahiplerinin bağımlısı (kölesi) haline getiriliyor.
•   İslam kölelik ve cariyelik müessesesini kabul ediyor mu?
• İnsanları, insana kulluktan kurtarıp bir olan Allah’a kulluk yapmalarının amaçlayan bir dinin insanin insana kulluğu anlamındaki köleliği kabul etmesi ve onaylaması beklenemez.
• Tarihi süreçte kölelik ve cariyelik müessesesinin Müslümanlar tarafından devam ettirilmesinin İslam ile hiçbir alakası yoktur.
• Hz Peygamber köleliği uygun görmemiş ve bütün kölelerini azat etmiştir.
• Bu ayet indiğinde dinin temel emirleri olan namaz, zekat vb düzenlemeler yapılmadan köleliğin azat edilmesi tavsiye edilerek ortadan kaldırılmaya çalışılması gerçektende üzerinde durulması gereken bir durumdur.
• Kölelik neden bir defada kaldırılmadı?
• 1 Savaşların çok olması ve savaşlarda alınan esirlerin bütün dünyada köleleştirilmesi. Eğer Müslümanlara bunu yapmayacak olsalardı kafirler Müslümanlardan aldıkları esirleri köleleştirecek, Müslümanlar ise bu durumda zayıf düşeceklerdi.
• 2 Kölelik çok yaygındı ve bir kişinin birden fazla kölesi vardı. Hiçbir sosyal statüsü olamayan bu insanların bütününün azat edilmesi toplumda bir tıramva meydana getireceği için.
• İslam köleleştirmeyi yasaklayarak, savaşlarda alınan esirlerin ya fidye karşılığında veya fidyesiz olarak serbest bırakılmasını emretmiştir.
• Kur’an’ın ve Hz Peygamberin köleler için getirdiği düzenlemeler köleliği artık cazip kılmıyordu.
• Kölelik ortadan kaldırılmak için bazı günahlara keffaret olması için köle azat etmek emrediliyordu.
•  Köle bir insandan doğan çocuğun köle olarak kabul edilmesi Kur’anın temel verilerine aykırıdır. Kur’an her kesin yaptıklarından hesaba çekileceğini, kimse kimsenin günahını yüklemeyeceğini ifade eder. İslam devletine karşı savaşan ve sonunda da esir alınarak cezalandırılan babadır, babanın bu yaptığının bedelini çocuğa kimse ödetemez.
• Müslümanlar tarihi süreç içerisinde dünyevi çıkarlar için bu müesseseyi devam ettirmişlerdir.
• Müslümanların kölelik tarihi hiçte temiz olmayan yüz kızartıcı bir durum arz etmektedir.
•  Müslümanların tarihini temize çıkartmak için, köleliği meşru gözen bir yanlışlığa gidilmektedir.
• Osmanlı Padişahları vatandaşlarına kullarım demekteydiler.
• Barbaros Hayrettin Paşa Tunus’tan dönerken 495 tane cariyeyle İstanbul’a gelmişti.
• Osmanlı padişahlarının yüzde doksan dan fazlası bir cariyenin çocuğudur. Osmanlı hanedanı özellikle hür olan ailelerden kız almamış, bunun kurulacak akraba ilişkilerinin sarayın güvenliğini tehlikeye sokulacağı düşünülmüş ve bunun için de Ailesi belli olmayan özelliklede balkanlarda getirilen cariyeleri odalık edinmişlerdir.
• Köleliğin kötü olduğu halde Hz Peygamber hayatta iken neden yasaklanmadığını, içki kütü olduğu halde Mekke’nin tamamında, Medine’nin ise ilk yıllarında yasaklanmamış olması gibi değerlendirilmelidir.
• Cariyelerin bir kısmı hizmetçi olarak kullanılmakta bir kısmı ile de cinsel ilişki kurulmakta idi.
• Osmanlı döneminde Cerrah Paşa Hastanesinin bulunduğu yerde köle pazarları kurulur ve köle almak isteyen buraya gelip almak istediği cariyeyi önce bir soyundurup vücuduna bir bakıp eğer beğenirse alıyor daha sonrada evine götürüyor eğer satıcının kendine bu cariyeyi satarken söylediği özellikleri yoksa geri getirip iade ediyorlardı.
• Kölelik fıkhını din değil Müslümanlar tarafından oluşturuldu. Köle bir kadının avret yerleri olarak diz kapağı ile göbek arası olarak belirlenmiştir. Bu yaklaşımı Kur’an’ın ortaya koyduğu ilkeler çerçevesinde hangi yere oturtabiliriz.
• Köleliğin elde edildiği yol olan savaş esirleri konulunda dinin koyduğu hüküm bu ayette olduğu gibidir.
• “Öyleyse, küfredenlerle karşı karşıya geldiğiniz zaman, hemen boyunlarını vurun; sonunda onları iyice bozguna uğratıp zafer kazanınca da artık (esirler için) bağı sımsıkı tutun. Bundan sonra ya bir lütuf olarak (onları bırakın) ya da bir fidye (karşılığı salıverin). Öyle ki savaş ağırlıklarını bıraksın (sona ersin). İşte böyle; eğer Allah dilemiş olsaydı, elbette onlardan intikam alırdı. Ancak (savaş,) sizleri birbirinizle denemesi içindir. Allah yolunda öldürülenler ise; (Allah,) kesin olarak onların amellerini giderip boşa çıkarmaz.” Muhammed 4.
• İslam’a ve insanlığa faydalı olacağı halde bazı meslek guruplarında çalışmak zorunda kalan ve İslam ve insanlığa faydalı olamayan insanları istidam ederek bunları Dinin ve insanlığın hizmetine sunmak bu gün köle azat ermenin bir karşılığı olsa gerekir.                          

                                                                                        Asım ŞENSALTIK

Kölelik Gerçekten Kalktı mı? Modern Kölelik ve Özgürlük Üzerine Düşünceler

İslâm’ın köleliği icad etmediği, onu çok yaygın ve çeşitli zulümlere müsâit bir gelenekle dolu bulduğu halde, onu ıslah edip, kaynaklarını kurutmuş ve kısa zamanda kendiliğinden yok olacağı bir kapıyı açtığı halde, köleliği birden kaldırmadı, zarûret halinde ve geçici bir süre için de olsa onu câiz gördü diye eleştiren art niyetli insanlara her dönemde rastlanmıştır. Bu insanlar, samimi olsa, diğer din ve toplumlardaki kölelikle ilgili hüküm ve uygulamaları da gündeme getirirler ve İslâm’la ve müslümanlarla mukayesesini yaparlardı. Bunların hemen hepsinin derdi, “üzüm yemek değil; bağcı dövmek”tir. Bu insanlar, gerçekten insan onurunu, insan hak ve özgürlüklerini savunsalar, günümüzdeki -hem de en vahşi uygulamalarla mevcut olan- köleliğe cephe alırlardı.

İsimlendirilmiş ve kurumsallaşmış “kölelik”ten başka, her zaman diliminde ve tabii günümüzde mevcut olan, fakat adı konmamış köle, câriye ve efendilik düzeni ve uygulaması vardır ki, bu klasik kölelikten daha fecîdir, çünkü bu tür kölenin beyni ve gönlü de esir alındığından, köleliğinin farkında bile değildir. Zâlim efendisine âşıktır bu gönüllü köle. Günümüzdeki insan çoğunluğunun rağbet ettiği ideolojiler, hep birer köle rejimidir. Komünizm ve sosyalizm, başta mülkiyet hakkı olmak üzere şahsî hürriyetlerin hemen hiçbirinin olmadığı, devletin ve komünist partisinin efendi, halkın da köle olduğu bir sistem değil midir? Kapitalizm, işçilerin kanını emen, halkı sömüren, paranın ve para babası kapitalistlerin efendi, vatandaşın köle olduğu bir sömürü düzeni değil midir? Demokrasi adına oynanan oyunlar ve kandırmacalar, köleliğin yapısını değil, ancak şeklini değiştirmiştir. Demokrasi, gerçekten uygulanıyorsa, kölelerin efendilerini özgür bir şekilde seçtiği; Türkiye’deki gibi uygulanıyor gözüken yerlerde ise, köleleştirilenlerin efendilerini seçtiğini zannettiği bir yönetim tarzından başka nedir ki? Demokratik rejimlere göre, özgürlüğün anlamı, kişinin efendisini seçme hakkıdır. Demokrasi ve hürriyet var; bireyler dilediği kimsenin kölesi olmakta serbesttir. Beşerî rejimler, yönlendirdikleri medya gibi sihirbaz değnekleri, direkt ve dolaylı yollardan kafa ve gönüllerini eğitip etkiledikleri halkları gönüllü köle haline getirmişlerdir. Halkın içinden hemen hiç kimsenin memnun olmadığı rejime, nasıl halkın kendi kendini idare etmesi denebilir, bilinmez ama öyle yutturulabilmektedir. Egemenlik kayıtsız şartsız paranın, üniformanın, medyanın, dış güçlerin, masonik kuruluşlarındır; ama kesinlikle ulusun, halkın değildir. Yönetimler, istediği kadar vergi isterler, diledikleri kanunu çıkarırlar, ülkeyi ve halkı kendi belirledikleri ölçülerle yönetirler. İstedikleri ülkeye ve diledikleri inanca karşı savaş açarlar, halka ve askerlik yapan erlere sadece “emredersiniz!” demek kalır. Halkın devletle ve devlet kurumlarıyla, özellikle polislerle ilişkisini ve mecburî eğitim, mecburî askerlik, mecburî vergi karşısındaki tavrını konuyla ilgili yönüyle değerlendirmek ilginç sonuçlara götürecektir.

Uluslararası emperyalizmi, NATO’yu, Birleşmiş Milletler’i, Uluslararası Para Fonu’nu, Dünya Bankasını, Avrupa Birliği’ni, ABD’yi ve bunların direktiflerini uygulamak zorunda olan ülkeleri ve ulusları düşündüğümüzde köleliğin global boyutu ortaya çıkar. İkinci Dünya Savaşına kadar Batının emperyalist ülkelerinin kendi ülkelerindeki nüfustan birkaç misli büyük çoğunluktaki diğer ülkeleri sömürgeleştirdikleri, işgal ettikleri ülkelerin yeraltı ve yerüstü zenginliklerini memleketlerine taşıdıkları, sömürdükleri insanları sadece bedenen değil, aynı zamanda beyinsel ve ruhsal yönden de köleleştirdikleri unutulmamalıdır. “Artık, o devirler geride kaldı, şimdi sömürgecilik yok” demek, ne kadar doğru olur? Sömürgecilik sadece şekil değiştirmiştir; daha ucuz, daha kalıcı, daha az risk taşıyan ve daha kapsamlı şekilleri icad edildiğinden klasik sömürgecilik ve klasik kölelik kabuk değiştirdi. Sanayileşmiş zengin ülkelerin geri bırakılmış yoksul ülkeleri sömürmesi ve adı konulmayan fakat çok kapsamlı işgali, en çirkin boyutlarda sürmektedir. Ama ezilenlere, dövülenlere, sömürülenlere ismen köle denmediğinden köleler köleliklerini fark etmemektedirler. Ortadoğunun müslüman halkları, kendi yaşadıkları ülkelerinde iki defa köle durumundalar. Ülkelerinin dış ülkelere köleliği yanında, başlarındaki rejimlerin de kendilerine köle muâmelesi yaptıkları bir gerçek. Bir başka deyişle, onlar, kölelerin kölesi durumundalar. Şâir de öyle diyor ya: “Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!”     

Nefsine, arzu ve hevâsına, istek ve zevklerine tutsak/köle olan yığınların durumu, kişilerin ne kadar özgür olduğu ve özgürlerse bu özgürlüğün insanî ve ölçülü bir hürriyet mi, hayvanî bir özgürlük mü olduğu değerlendirilmelidir. Başta futbol olmak üzere çeşitli spor dalları, müzik, moda, sinema, yabancı dil, Batı kültürü, ideolojiler… hep köleleştirme araçlarıdır. Bireyler homo-ekonomikus haline getirilmekte, kalabalıklar tüketim toplumuna dönüştürülmekte, yani insan maddeye, eşyaya (dolayısıyla onları üreten ve satanlara) köle yapılmaktadır. Eşyalar, teknolojik aygıtlar, televizyonlar, bilgisayarlar mı insana hizmet eden cansız kölelerdir, yoksa insan bu araçların mı kölesi durumundadır? Bu soruya, insanların bunları elde etmek için nelere katlandıkları ve bunlara sahip olduktan sonra bu âletlerin hayatlarını ne oranda değiştirdiği ve bunlar olmaksızın yapamayan tutsak haline gelip gelmediğinin tesbit edilmesiyle cevap verilebilir.

Hayata ait hükümleri, İlâhî ölçüleri Allah’tan almamak, kulluğu, mutlak itaati başka sahte ilâhlara yapmak, onlara kul-köle olmaktır. Allah’a hakkıyla kul olamayanlar, başkalarına kul-köle olacaktır. Sadece Allah’a kul olan ise, başka bütün kulluk ve köleliklerden kurtulup özgürlüğün en güzel hazzını tadacaktır. Sadece Allah’a kul olması gereken insan, insandan daha aşağıda olan nelerin kulu olmuyor ki?! Para, eşya, içki, uyuşturucu, kanun ve kurallar, örf ve âdetler, sigara ve kötü alışkanlıklar günümüz insanını kendine esir eden efendilerden sadece birkaçı. Aşk ve sevdâ da, köleliğin gönüllü kabulü, gönlün esâreti; kendini, çılgınca sevdiği kişinin irâdesine tümüyle teslim etmek… Tutkuların her biri de tutsaklık…

Çirkin kapitalist düzen, işçileri ücretli köle haline getirirken, memurluk da emir kulu olmak anlamına gelmekte. Kişilerin en temel hakkı olan ibâdet hürriyeti, örtünme hürriyeti, inandığını ifade edebilme, tebliğ edebilme, emr-i bi’l-ma’ruf ve nehy-i ani’l-münker görevini icrâ edebilme, cihâd hürriyeti, gözlerini harama bulaştırmadan sokağa çıkma, harama girmeden ticaret yapma özgürlüğü olmayan insanların kafaları ve gönülleri ne kadar hür olabilir ki? Câriyelik kalktı deniyor. Aslında adı değişti, kimi hizmetçiler ve sekreterler gönüllü olarak bu görevi yürütürken, hediye karşılığı odalık hizmeti yapanlar var. Bu işi dobra dobra ve kiralama ücreti belli târifeye göre yapanlara fâhişe denilirken; aynı işi hediye karşılığı yapanlara bayan arkadaş, hanımefendi, metres veya sanatçı deniliyor. Esir pazarlarının yerini, güzellik yarışmaları, mankenlik ajansları, barlar, pavyonlar, magazin sayfaları ve televoleler almış, beyaz kadın ticareti sadece isim değiştirmiş, keyif düşkünü insanın eskiden esirpazarından sık sık câriye alarak yaptığının çok daha çirkinini, hiçbir sınır tanımadan, isterse her gün ve daha ucuza vizite ücreti vererek günümüz insanı yapabilmektedir. Eskiden bu iş satın alınarak yapılıyordu, şimdi kiralanarak. Ama eskiden kadın köle/câriye sadece satın alanın sayılıyordu, şimdi orta malı olarak herkesin. Bu işler, vergisi alınarak yasal halde yapıldığından câriyeliğin en çirkinin resmî olarak sürdüğünü görmemek mümkün mü?

Ama bütün bunlar, kölelik değil; tam tersine özgürlük olarak sunulabilmektedir. Anadolu’yu işgal edenler, Afrika’yı sömürenler, Afganistan’ı yerle bir edenler de oralara medeniyet götürmek, oradaki insanları kurtarmak, uygarlaştırmak, özgürleştirmek adına yapmadılar mı bunları? Fransız devriminden yana, eşitlik, hürriyet, adâlet gibi parlak laflarla modern kölelik oluşturulmadı mı? Sonra kafalar bile köleleşti; “Apaçiler (kızılderililer) vahşîdir, Afrikalılar da yamyam. Zenciler mi? Onlar da akılsız serseri grubu… Batılılarsa; kahramandır, süpermendir, üstündür, yani efendi…” Artık, geri bırakılmış ülkelerin köle psikolojisine sahip insanı, efendilerine öyle âşıktır ki: “Bir yolunu bulsak da özgür Avrupa’ya kapağı atsak!”, “Keşke Amerika vatandaşı (gibi) olabilsek!”, “Arapça’yı ne yapacaksın, İngilizce çok önemli arkadaşım…” Yeni dünya kölelik düzeninin köleleştirdiği yığınların efendilerine duydukları hayranlıkları “köle zihniyeti”nin dışında neyle izah edebiliriz? Efendilere duyulan bu aşk olmasa kaka kola bu kadar yaygınlaşabilir, Mc Donalds’lar adım başı hamburger dükkânı açabilir, kişiler Amerikan bayraklı tişörtleri sevgiyle giyebilir miydi? Onların modalarına, ideoloji ve ahlâk(sızlığ)ına özenilir miydi?    

İnsan, köleliğe râzı olunca, muhakkak onu emri altına alacak efendiler çıkacaktır. Müstaz’aflığı kabul eden bir yapı içinde ezilip büzülmüş ve karşısındakini gözünde büyütmüş biri, takvâ sahibi mütevâzi bir mü’minle karşılaşmadıysa, kölelik halkası geçirsin diye boynunu efendi adayına uzatmış demektir. Böyle bir durum, müstekbirlerin arayıp bulamadığı bir tavırdır. İnsanlar sadece bacaklarının arasından hadım edilmezler, esas iğdişlik, kafalarda ve gönüllerde yapılıyor. Darağaçlarıyla, İstiklâl mahkemeleriyle, takrîr-i sükûnla, tek  parti faşizan baskılarıyla,  her on yılda bir yapılan ihtilâl ve darbelerle, olağanüstü haller ve sıkı yönetimlerle, tek tip insan oluşturmaya yönelik baskı ve dayatmalarla yetişen nesillerin köle karakterinin dışında bir yapı oluşturmaları çok zordur.

“Büyük balık küçük balığı yutar.” Yaşadığımız çağın, acımasız ve çıkarcı asrın felsefesi bu. Allah’a hakkıyla kul ol(a)mayan, kendinde güç görüyorsa efendilik taslayacak, başkalarını kendine köle edinecek; yok kendini güçlü görmeyen müstaz’af ise, mutlaka bir efendi bulup ona kul-köle olacaktır. Askerî hiyerarşi gibi, bir üstün bir altı köle görmesi… İşçi patronunun, memur âmirinin, asistan profesörünün, çocuk babasının, kadın kocasının kölesi. Vatandaş devletin, devlet hortumcuların ve dış güçlerin… Gücü yeten yetene… Müstaz’af-müstekbir, ezen-ezilen ilişkisi, yani köle-efendi uygulaması! Kravatlar kölelik tasmaları, diplomalar kölelik belgeleri mi acaba?

“Altına, gümüşe ve lükse kul-köle olan insan helâk olsun!”[1] Amerikan emperyalizmine karşı çıkmak lafla olmuyor. Üzerindeki Amerikan blue jeani, elindeki Amerikan sigarası, içtiği kaka kolası ile Amerika karşıtlığı, Amerika için bir baraj kapağıdır. Dolar efendinin karşısında iki büklüm olup eğilmeyecek kaç özgür insan çıkar toplumda? İnsanlar niçin köle gibi çalışıyorlar? İyi bir ev, bir araba ve buna benzer bazı maddî şeyler için mi? Öyleyse insan arabanın veya evin kölesi mi oluyor? Kim kime hizmet edecek? Araba insana mı, insan arabaya mı? Çeşitli oyunlar ve chat yapmak gibi tutsak edici özelliğiyle bilgisayar mı insanın her emrini yerine getiren sessiz kölesi, yoksa farkında olmadan insan mı onun kölesi? Televizyonun düğmesine hükmedemeyen, ama programların saatine göre akşamdan sonraki hayatını ayarlamak zorunda kalan insan, televizyonun kölesi olmuyor mu? Amerika, ta uzaklardan kovboycasına attığı Hollywood marka kementleriyle, dünyanın öteki ucundaki, evinde veya sinemada koltuğuna yaslanmış insanı esir mi alıyor dersiniz? Nelerin tutsağı olduğumuz nelersiz yapamayacağımızı düşünerek, alışkanlıklarımızı, evimizi, işimizi, giysilerimizi, yiyip içtiklerimizi, kafa ve gönlüümüzü bu anlayışla gözden geçirerek değerlendirebiliriz. Tabii bunu değerlendirebilmek için de özgür bir terazi gerek.

Bütün bunların yanında, bir de madalyonun diğer tarafına göz atalım: Günümüzde özgürlük de bir put, bir efendi haline gelmiş; insan da, özgürlüğün kölesi! Şâir de öyle diyor ya: “Ne efsunkâr imişsin âh ey dîdâr-ı hürriyet / Esîr-i aşkın olduk, gerçi kurtulduk esâretten.” Günümüzde “özgürlük” denen şey; çoğu insan açısından nefse, arzu ve hevâya köleliğin adından başka bir şey değil! Hiçbir şeyi beğenmeyen, kendinden başka adam tanımayan, herkesi eleştiri kılıcıyla doğrayan, isyankâr, büyüklere saygı, ana-babaya hürmet, dinî ahlâk… tanımayan ukalâ gencin bütün bunları ne adına yaptığını sorarsanız, cevap tek kelimedir: Özgürlük! Günümüzde, özgürlük putunun kulu olan gençlere göre, bağımsızlık ve özgürlük demek, kural ve sınır tanımamak, özellikle de İlâhî hududu çiğnemek demektir, nefse/hevâya bağımlılık demeye gelmektedir. Söz veya davranışla “Allah’a kulluk” eleştiriliyor; nefse kul olanlar tarafından, nefse ve daha birçok şeye… Allah’ın kulu anlamında “abdullah” olamayanlar, abd-i abd veya daha çirkini, abd-i ABD oluyor. Allah’ın kulu olmak yerine, emir kulu olmayı tercih ediyor. Bir kulun kula kulluk yapması kadar kulu alçaltan şey yoksa; sadece Rabbe kulluk kadar yücelten bir şey de yoktur.

Bireyin özgürlüğü, öncelikle beynin özgürlüğüyle sağlanır. Önyargılarının, hevâsının, düzenin, âdet ve alışkanlıkların sağlıklı düşünceye prangalar vurduğu durumda özgürlük, köleliğin maskeli halidir ancak. Giyeceği bir kıyafeti ta Paris’teki modacıların yönlendirdiği, onların izni olmadan giyeceği elbiseyi bile seçemeyen bir kadın, ne kadar özgür olabilir?

Aslında, insan için mutlak özgürlük yoktur. Sınırsız hürriyet isteği, insanlıktan çıkma arzusu demektir. İstediği yerde anırmak ve istediği yere pislemek özgürlüğü ancak eşeklere aittir, onlara özenen kişi ancak bu tür bir hürriyet hasreti çeker. İnsanî hürriyet, başka insanların hürriyetlerinin başladığı yere kadardır denilir, ama öncelikle “Rabbinin çizdiği sınırlar kadardır” hükmü unutulur. Bu ölçü olmayınca, özgürlük istekleri çatışınca hakem kim olacaktır? Sözgelimi, günümüzde kadınların istediği gibi açılıp saçılma özgürlüğü, erkekleri tahrik edecek şekilde sokağa çıkma hürriyetleri vardır. Peki, müslüman bir erkeğin günaha girmeden sokağa çıkma hürriyeti ne olacak? Hangisinin özgürlüğü, diğerini sınırlayacak, kim, kimin lehine kendi özgürlüğünden vazgeçecek? Bu, sadece, sokakta ve yalnız gözleri korumakla sınırlı değil elbet, gayri İslâmî tüm ortamlar için sorunun özü bu; kime göre hürriyet, kime ve ne özgürlüğü?

Allah’ın hükmünün hakem olmadığı bir ortamda, müslümanın müslümanca yaşama hürriyeti elinden alınmış, ona zulmedilmiş olmaktadır. Kâfirin de elbette cehenneme gitme özgürlüğü vardır, dilediği gibi inanma ve yaşama hakkına sahiptir, ama başkalarını ifsâd etmediği, bireysel fesâdını topluma taşımadığı müddetçe. Fesadın pis bir mikrop gibi başkalarına yayılması, “fitne”nin ortaya çıkması demektir. Müslümanlar böyle bir ortama giden yolları tıkayacaklar, tıkamaya çalıştıkları halde veya kendi inisiyatifleri dışında oluşup büyüyen toplumsal fesat/fitne yayıldıysa, bunu kaldırmak için savaşacaklardır: “Fitne tamamen yok edilinceye ve din de (kulluk da) yalnız Allah için oluncaya kadar savaşın. Şâyet vazgeçerlerse zâlimlerden başkasına düşmanlık ve saldırı yoktur.” [2]

Hükümdara: “Senin kölesi olduğun şehvet, mide, öfke, hırs… gibi şeyler, benim kölemdir; sen benim kölemin kölesi, ben de senin efendinin efendisiyim” diyebilen ve onun ihsânına ihtiyaç duymayan kişi mi, yoksa hükümdar mı daha özgürdür? Kul-köle, sahibinin istediğini ve emrettiğini yapar. Onun sahibi varken, kendi arzusu, isteği olmaz. Başka tüm kullukları reddedip sadece Allah’a kulluk yapma bilincinde olan mü’min de, irâdesini Allah’ın hükmüyle sınırlamalı, O’nun tâyin ettiği alan içinde hürriyetini kullanmalıdır. “Allah ve Rasûlü bir işe hüküm verdiği zaman, mü’min bir erkek ve mü’min bir kadına o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah ve Rasûlüne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.” [3]     

“Münâfığa ‘seyyid/efendi’ demeyin. Çünkü o sizin efendiniz olursa, Aziz ve Celil olan Rabbinizi gazaplandırmış olursunuz.” [4]

Müslümanların çoğunluğunun ictihadına göre, savaş esirleri konusunda, İslâm’ın ve müslümanların maslahatına ise, savaş esirlerinin köleleştirilip gâzilere dağıtılmasını imam veya vekili uygun görebilir. Tarihte müslümanların kölelik uygulaması, kaynak itibarıyla esir kamplarının alternatifi olarak değerlendirilmelidir. Önce, unutulmamalıdır ki, köleliği icad eden ve onu ilk uygulayanlar müslümanlar değildir. Din, köleliğin koruyucusu ve devam ettiricisi değildir. Kölelik, devletlerin savaşlar münâsebetiyle oluşturduğu bir kurumdur. Şimdi düşünelim. Bir savaş oldu. Müslümanlar esir aldı ve onlardan esir aldılar. Esirlere yapılacak muâmele seçeneklerini sayalım: a- Esirlerin hepsini öldürmek, b- Esir kampları, c- Kendi memleketlerine serbestçe dönmelerini sağlamak, d- Ganimet olarak gâzilere dağıtmak. e- Mübâdele, yani esirleri karşılıklı olarak değiştirmek. Son şık, o devirlerde istisnâlar dışında uygulanmıyordu. Ayrıca, kölelik yadırganmıyor, kimse onu çirkin bir şey saymıyor ve savaşa katılan kimse, ölümü göze aldığı gibi köleliği de ihtimal olarak görüyordu.

İslâm, Peygamber zamanındaki sosyal, psikolojik zorunluluk dolayısıyla kölelik konusunu iki merhalede ele aldı. İlk merhale; köleliği ıslah, kölenin de insan olduğu zihniyetini herkese kabul etttirmek ve rûhî hürleştirme. İkinci merhale, ideal olan durum ki, tüm köleleri ve tüm insanları hürleştirme, Allah’tan başkasına kulluk yapılmasına engel olma aşaması. Tarihteki müslümanların kabahati, birinci merhale konusunda çok az olmakla birlikte, esas olarak, ikinci aşamaya geçmeyi çok geciktirmek olmuştur.

Aslında dünyanın birçok yerinde tutsaklar köle gibi çalıştırılır. Birinci ve İkinci Dünya Savaşları süresince esir kamplarının durumu, oralardaki vahşet hâlâ unutulmamıştır. Uzağa gitmeğe hâcet yok. Ağır sıklet güreşçisiyle küçücük bir çocuğun güreşi şeklindeki, Amerika’nın Afganistan’daki rezilce ve alçakça gâlibiyetinden sonra Afgan esirlerini alıp götürdüğü esir kampında insanlık dışı durumları gözümüzün önüne getirelim ve bunu asr-ı saâdetteki kölelerin haklarıyla ve onlara yapılanlarla karşılaştıralım. İsrail adı verilen Ortadoğudaki vampirin işgal ettiği yerlerde tutukladığı Filistin’li müslümanlara esir kamplarında, tutukevlerinde neler yaptığını düşünelim; bunu müslümanların kölelerine yapmak zorunda olduğu Kur’anî prensiplerle ve Sünnetteki uygulamalarla mukayese edelim. Ne çabuk unuttuk, daha dün Saraybosna’da, Sırpların ve Hırvatların, müslüman esirleri aylarca esir kamplarında aç ve susuz bırakmaları, işkence altında ezmeleri, döverek, boğazlayarak öldürmeleri, kadınların ırzına geçmeleri bütün dünyanın gözleri önünde cereyan etmiştir. “Allah’tan korkan, kul hakkını bilen ve zulmün her çeşidinin haram olduğu bilincinde olan bir müslümanın kölesi olmayı mı, yoksa esir kamplarında günümüzde bile sürdürülen uygulamayı mı, hangisini tercih edersin?” diye savaştan mağlup olarak çıkan esirlere sorup anket yapalım, sonuç ne çıkar dersiniz? Köleliği şeklen kaldırmak yetmiyor, savaş esirlerine alternatifler getirmek ve köleliğin her çeşidine, her ne ad verilirse verilsin karşı çıkıp modern köleliğin kaynaklarını da kurutmak gerekiyor.

Görüldüğü gibi müslümanların işi hayli zor. Görünmeyen zincirleri kırmak, işgal altındaki beynini ve gönlünü öncelikle kurtarmak, köleleştirilen çoluk çocuğunu, müslümanları ve tüm insanları Allah’a kulluğun dışında tüm tutsaklıklardan kurtaracak çalışmalar yapmak… Öyleyse hâlâ ne diye gündelik işlerle oyalanıyorsunuz? İşiniz, okulunuz mu var? İşinizin mi kölesisiniz ki, bu mâzerete sığınıyorsunuz? Haydi, içinizdeki ve dışınızdaki, kendinizdeki ve çevrenizdeki, müslümanlardaki ve diğer mazlumlardaki zincirleri kırmak için çalışmaya.

Allah’ın dışındaki tüm kulluk ve bağlardan arınmaya ve tüm esâret zincirlerinden kurtulmaya çalışanlara selâm olsun!

Ahemd KALKAN